hi 

பால்யத்தின்
நினைவொன்றில்
நகைக்கிறது
மனம்
ஏன்!!!
விடுபட்ட
கணக்கில் ஒன்றை
கழித்துக் கொள்கிறதோ
மகிழ்வின் உலகு!!!

உன்

ஒவ்வொரு

லௌகீகத்

தோல்வியிலிருந்தும்

மினுமினுக்கும்

சில வஞ்சகக் கற்களை

சேகரித்துக்

கொள்கின்றாய்...

மெல்லச் சேர்த்த

கற்கள் கொண்டு

விசப் படிகள்

அமைத்து

ஓராயிர உழைப்புகளை

அலட்சித்து

ஏறி

உச்சாணியில்

அமர்ந்து

கொள்கின்றாய்...

தடை கற்களை

படி கற்களாக்கியவன்

என்று உலகமே

வியந்து போற்றுகிறது

உன்னை...

என் மயிருக்கு சமம்

என்கின்றேன்

நான்...

ஒற்றைக் கொக்கு

ஜாம

வானக் கடலின்

கீழே...

நினைவினில்

கூடு

மறந்து...

பதறிக் கமறி

அலைந்து கடக்கும்

ஒற்றைக் கொக்கின்

துயருக்கான

எனது இரக்கத்தை

யார் கொண்டு சேர்ப்பது

அதனிடத்தில்???

அமானுக்ஷ்யம்

சூனிய

இருப்பொன்றில்

எனக்கு முன் தோண்றிய

அமானுக்ஷ்யம் ஒன்று

என்னிடம்

உரக்கக் கேட்டது

என்ன செய்து

கொண்டிருக்கிறாய் என்று...

ஏதுமற்ற வார்த்தைகளோடு...

அதையே

உற்றுப் பார்த்துக்

கொண்டிருந்தேன்

நான்...

அற்புத வாழ்க்கை...

அற்புத

வாழ்க்கைக்கான

எல்லா

வாசல்களும்

திறந்தே

இருக்கின்றன...

என்

உடல்

முழுக்க

சங்கிலியால்

பிணைக்கப்

பட்டிருக்கின்றது...

நாத்திகம் - நஜி

இரத்தம் வறண்டு...

வெடிப்புற்ற தோல்களோடு...

மரணத்தை சுமந்தலையும்

முதுமையில்...

எண்ணங்களின்

சூனியக்குழியை...

கேள்விகளற்ற

ஆன்மீகத்தால்...

அள்ளி அள்ளி நிரப்புவான்

மனிதன்

நாத்திகம் மறந்து

அல்லது

மறைத்து...

வெறித்தல்...

வெறித்தல்...

சட்டென

வெறித்த பார்வையில் நின்றும்

வழிந்தோடுகின்ற

நினைவுகள்!!!

பனித்துளிகளாய்...

இரத்தங்களாய்...

தாகத்தண்ணீராய்...

முடிவுற்ற

காமத்தின் கடைசித் துளியாய்...